Onkuisheid: een lastig woord. In mijn perceptie moeilijk te scheiden van religie en de daarbij horende verwijtende vingertjes. Klinkt erg calvinistisch. Wie bepaalt overigens of iets kuis dan wel onkuis is?
Als trouwe lezer van deze rubriek, zou u het mij misschien niet nageven, maar ik ben in wezen een vrolijk mens. Van nature stap ik onbezorgd fluitend het leven door en ben ik een epicurist par naissance, een adept van het carpe diem principe. Ik hou, in de regel, intens veel van de mens en bekijk de omgeving als goedgunstig. Daarbij ga ik, volgens de ware joods-christelijke traditie, uit van de schoonheid des mensen en heb ik respect voor het echte zijn, voor one’s true self, zoals Obama dat zijn speeches laat klinken.
De twee verhalen van de arend en de kip van James Aggrey hebben eenzelfde begin. Op een bepaald moment gaat het de ene of de andere kant uit. Waar zitten volgens jou de verschillen tussen beide verhaallijnen?
De puntje puntje puntje van het jaar mails vallen ook nu weer als paaseieren in mijn mailbox. Niet goed voor mijn lijn. Hoewel een dikke streep ook een lijn kan genoemd worden vind ik. Ook in uw digitale brievenbus stuiteren ze vrolijk binnen veronderstel ik.
In tegenstelling tot de andere hoofdzonden gaat het hier niet over een teveel hebben van iets maar eerder te weinig. Soms zelfs het totaal ontbreken van iets. De natuurkundige wet van de traagheid stelt dat er kracht nodig is om een voorwerp in beweging te brengen en richting te geven. Je kunt stellen dat stilstand een natuurlijke status van zijn is en dat elke beweging kracht en moeite kost. Voor de ene al wat meer dan voor de andere neem ik aan. Vreemd genoeg gebruiken we het woord snelheid om traagte uit te drukken.