Vooringenomenheid bij het zoeken

Vanochtend was ik dringend op zoek naar een boek. Dwingend en heftig op zoek. Van de naam en schrijver van het boek was ik 100% overtuigd. Ook van de kleur van het boek, knalrood. Dat dacht ik tenminste.

Dus, ik in alle boekenkasten en -rekken op zoek naar het boek met als eerste zoekcriterium “rode kaft” op het netvlies geprent. In mijn kantoor, coachingruimte, living. Nogmaals in een andere volgorde. Waar was toch dat verdomde rode boek? Had ik het uitgeleend aan iemand die het weer eens niet had terugbezorgd? “De schurken!” - het echte woord dat ik gebruikte bespaar ik je -  spookte het door mijn hoofd. Nooit leen ik nog een boek uit, besloot ik deze ochtend. Boos en gefrustreerd.

Toen mijn radeloosheid op het toppunt zat - ik had het boek écht wel nodig - en ik mijn zoektocht gestopt was, viel mijn oog op wat ik zocht, schrijver en titel zoals ik wist dat het moest zijn. Alleen was de kaft niet knalrood. Er zat zelfs geen rode streep op. Het boek was wit met wat blauwe en groene accenten. 

Was ik niet met de “rode kleur” vooringenomenheid mijn zoektocht opgestart, het had me veel tijd, frustratie en ergernis bespaard. Mijn vrienden hadden ook niet de virtuele tirade moeten ondergaan wegens het vermeend niet terugbrengen van een nooit uitgeleend boek.

Ik bedacht me ook - meer algemeen - dat we het onszelf té dikwijls moeilijk maken. Door vooringenomen met een vast gedachtenpatroon in een situatie, gesprek of discussie te stappen. Te weinig openstaand voor een ander mogelijk idee of perpectief waarmee iedereen kan winnen en niets verliezen. Ik neem deze gedachte alleszins mee in mijn volgende zoektocht naar wat dan ook.

Carl Vanhemelen - Improvement